این تحول بزرگ زمانی آغاز شد که ایالات‌متحده در طول جنگ با کمبود شدید کائوچوی طبیعی مواجه شد. این بحران بزرگ‌ترین ذهن‌های مهندسی کشور را وادار کرد تا جایگزینی مناسب برای آن پیدا کنند. این فشار برای نوآوری به‌یکی از بزرگ‌ترین تغییرات در صنعت تایر طی ۱۰۰ سال گذشته منجر شد.
این کمبود نتیجه ناگهانی و غیرمنتظره تهاجم ژاپن به سنگاپور در سال ۱۹۴۲ بود. اشغال ژاپن باعث شد کنترل ۹۰ درصد از عرضه کائوچوی طبیعی آمریکا به‌دست آن‌ها بیفتد. مردم برای مقابله با کمبود شروع به‌جمع‌آوری گسترده لاستیک‌های مستعمل کردند. این نگرانی واقعی وجود داشت که آمریکا لاستیک مورد نیاز برای تجهیز وسایل نقلیه نظامی را نداشته باشد.
ماسک‌های گاز، چکمه‌ها و حتی تجهیزات پزشکی نیز به این ماده حیاتی نیاز داشتند. در همین حین دولت با شرکت‌های تایرسازی همکاری کرد تا تولید لاستیک مصنوعی جدیدی به نام GRS را آغاز کند. تا سال ۱۹۴۵ ایالات‌متحده ماهانه حدود ۷۰ هزار تن لاستیک مصنوعی تولید می‌کرد.
صنعت تایر خودرو نیز شروع به استفاده از این محصولات در تولیدات خود کرد. امروزه ۷۰ درصد لاستیک مصرفی این کشور از همین نوع GRS یا نمونه‌های تکامل‌یافته آن است. وقتی در نظر بگیریم که آمریکا تنها در سال ۲۰۲۲ تعداد ۲۵۷.۶ میلیون حلقه تایر برای خودروهای سواری عرضه کرده است، متوجه مقیاس عظیم تولید این لاستیک مصنوعی می‌شویم.
نوآوری آلمان‌ها پیش از جنگ
در واقع پیش از آمریکا این آلمان بود که برای نخستین‌بار قبل از جنگ جهانی اول جایگزینی مصنوعی برای لاستیک طبیعی توسعه داد.
فریتز هافمن، شیمیدانی که برای شرکت بایر کار می‌کرد، با انجام آزمایش‌هایی متوجه شد می‌تواند با اتصال مولکول‌های مختلف ایزوپرن لاستیک مصنوعی بسازد. او در سال ۱۹۰۹ با استفاده از این تکنیک نخستین لاستیک مصنوعی به نام متیل-ایزوپرن را به‌ثبت رساند. این یک نقطه عطف مهم در تاریخ بود. دانشمندان به اصلاح این فرمول ادامه دادند تا جایگزین‌های ارزان‌تر و بهتری ایجاد کنند.
در سال ۱۹۲۹ شرکت آلمانی دیگری به نام IG Farben محصول Buna S را معرفی کرد. این لاستیک مصنوعی از نظر قیمت با همتای طبیعی خود قابل رقابت بود. Buna S آن‌قدر موفق بود که IG Farben نخستین کارخانه لاستیک مصنوعی جهان را در سال ۱۹۳۷ برای تولید انبوه آن تاسیس کرد.
در سال ۱۹۳۰ این شرکت با یک کمپانی آمریکایی قرارداد بست و پتنت‌های Buna S را در اختیار آن‌ها گذاشت. این اقدام زمینه را برای نوآوری‌های آینده آمریکا در حوزه لاستیک خودروها فراهم کرد.
از حدود سال ۱۹۵۵ صنایع خصوصی تولید لاستیک را در آمریکا به‌دست گرفتند. لاستیک مصنوعی با بیش از ۲۰۰ نوع مختلف در آن زمان به یک هنجار جدید تبدیل شد. این نوآوری‌های ناشی از جنگ جهانی دوم شیوه ساخت تایرهای خودرو را تغییر داد. امروزه حدود ۶۰ درصد از کل لاستیک مورد استفاده برندهای بزرگ تایر از مواد مصنوعی ساخته می‌شود.
